Elk gezinslid heeft een fiets. Bijna elk gezin heeft minstens 1 auto voor de deur, sommigen zelfs 2 of 3. Iedereen heeft een baan, en anders een uitkering. Veel gezinnen hebben een vaatwasser, een mooie keuken en naast de wasmachine het liefst zelfs een droger. Is dit normaal? Nee. Bah, wat zijn wij Nederlanders eigenlijk verwend.
Het is af en toe wel een dubbel gevoel hier; het ene moment geniet je zo veel van het werk wat je mag doen, terwijl je het andere moment je kunt verbazen over de meest bizarre situaties hier. Even een paar voorbeelden: Een dochter die tegelijkertijd met haar moeder zwanger is en rondlopen alsof ze elkaars beste vriendinnen zijn, terwijl haar moeder haar als klein kind jaren geleden aan een weeshuis had gegeven omdat ze er zelf niet voor kon/wilde zorgen (zou jij dat met jouw kind kunnen?); mensen die vrijwillig helpen met het werk hier, maar vervolgens boos worden omdat ze er geen groenten of kleren voor terug krijgen (onder het mom van “vrijwillig?”); kinderen die door ouders aan alle kanten worden geslagen, puur omdat ze even niet luisterden of ze om welke reden dan ook in huilen uit barstten (zou jij dit pikken?); of bijvoorbeeld een aantal jongetjes (van 5/6 jaar) die samen een meisje (4 jaar) “aanranden”. Nu vraag ik me bij dit laatste geval af hoe bewust deze jochies er van waren dat ze “kwaad” deden, aangezien ze hun ouders dagelijks seks zien hebben.. Kun je het je voorstellen? Wist jij op die leeftijd weleens dat deze dingen bestonden? Kunnen wij hen helpen? Kunnen zulke mensen überhaupt nog geholpen worden? Of blijven zo voor altijd in ellende leven? Zulke situaties zetten je echt aan het denken – althans; mij tenminste.
In de afgelopen weken/maanden heb ik me over dit soort situaties flink kunnen verwonderen. Ik bespaar jullie een boel verhalen, maar ik denk dat er in ieder geval 1x (en meestal vaker) per week zo’n bijzondere situatie zich voordoet. Wat zijn wij in Nederland dan verwend met goede educatie, goede opvoeding en huizen die genoeg kamers hebben zodat ouders geen seks in het zicht van hun kinderen hoeven te hebben. Wat zijn wij eigenlijk verwend, dat onze ouders voor ons dagelijks 3 maaltijden op tafel kunnen zetten (en dan nog niet gesproken over alle tussendoortjes). Wat zijn wij verwend dat onze ouders kleren voor ons kunnen kopen als het nodig is, in plaats van de weinige kleren die je hebt verkopen omdat je vader sigaretten wilt kopen. Wat zijn wij verwend dat onze ouders voor ons zorgen, en wij niet onze broertjes/zusjes hoeven op te voeden. Wat zijn we verwend, dat we mochten genieten van onze kindertijd. Wat zijn wij verwend dat we liefde van onze ouders krijgen, in plaats van klappen zonder redenen. Wat zijn wij verwend, dat onze families om ons geven. Maar, is dat nog verwend te noemen? Is dat dan niet wat normaal hoort te zijn? Is dat niet iets wat je aan ieder mens gunt? Zijn we dan écht zo verwend? Of is dat gewoon wat elk kind verdiend?